Fragmenty recenzji "Życia skrojonego na miarę" zamieszczonej w Newsweeku 05-04-2009 r. Nr 14/2009 autorstwa Leszka Bugajskiego "... Trafiamy bowiem w sam środek świata, którego centrum stanowi ubranie. To jakby przypadkowa polemika z "Operetką" Witolda Gąbrowicza, która ogrywa opozycję między ubiorem i nagością, i w której naga Albertynka symbolizuje prawdę, a ubiór ją zakłamuje. Dla narratora powieści Wiśniewskiego nagość istnieje tylko w sytuacjach intymnych, natomiast ubiór mówi wszystko o człowieku i człowiek - jeśli tylko chce - ubiorem mówi o sobie. Dlatego -jeśli już trafiliśmy w regiony literatury wysokiej - bliżej mu do tytułowego bohatera sztuki Sławomira Mrożka "Krawiec", który w interpretacji Jana Błońskiego jest "strażnikiem kultury, rozumianej jako magazyn strojów i stereotypów; strażnikiem świadomym, że nie pilnuje wartości, ale konwencji". Taki motyw przewija się wiele razy przez "Życie skrojone na miarę", ale trudno podejrzewać autora o świadome nawiązanie do Mrożka czy Gąbrowicza. Wiśniewski jest literackim amatorem, choć posługuje się piórem z talentem. O ile jednak wyrafinowani pisarze zawodowi posłużyli się postacią krawca dlatego, że widzieli jej symboliczny potencjał, o tyle on dochodzi do jej opisu z dołu życiowej praktyki. Jak ulał pasuje do jego powieści zdanie Henryka Berezy: "Perspektywa odgórna została zastąpiona perspektywą oddolną". Bereza napisał to, analizując "Zaklęte rewiry", debiutancką powieść Henryka Worcela z 1936 roku, pamiętaną dzisiaj przede wszystkim dzięki świetnemu filmowi Janusza Majewskiego (z Markiem Kondratem i genialną rolą Romana Wilhelmiego). Ale lektura historii najpierw pikolaka, później kelnera Romana Boryczki przypomina się natychmiast podczas czytania "Życia skrojonego na miarę". Co z tego, że tamta książka opowiadała o kelnerowaniu, ta o krawiectwie? Mimo ponad siedemdziesięciu lat, które je dzielą, wiele je łączy. Obaj autorzy opisują świat i ludzi poprzez własne doświadczenia zawodowe, a opowiadanym historiom potrafią nadać wymiar wykraczający poza jednostkowy przypadek. Pasja, z jaką opowiadają o sobie, sprawia, że tworzą coś na kształt przypowieści o ludzkim losie. O marzeniach, o uczuciach, o zawodowych ambicjach, o klęskach, zdradzie i rozczarowaniach. Łączy je także niezwykły autentyzm w przedstawianiu świata. Autorzy nie kryją braku literackich doświadczeń, ale mają wielki talent do snucia opowieści, lekko tylko kamuflując ich autobiograficzny charakter. Łączy te powieści jeszcze i to, że obaj autorzy nie uciekli w literaturę od swojego życia, lecz przeciwnie - przetworzyli je w nią by jednocześnie zbliżyć się do niego i oddalić. To pozorny paradoks. Zbliżyć po to, by dać świadectwo swoich doświadczeń, i analizując je, nabyć dystansu umożliwiającego ich podsumowanie. ... (krawiecwisniewski.pl)[w.bibliotece.pl]