Agata Pilska, lekarka po czterdziestce, marzy o tym by jej życie choć trochę przypominało bajkę. Latem, w dużej jasnej kuchni chciałaby smażyć konfitury, a w zimowe poranki, wspólnie z rodziną, delektować się ich smakiem i zapachem. Niestety los jej nie rozpieszcza. Jest pełna kompleksów, pretensji, a nawet zawiści do świata i ludzi. Kiedy wspomnienia i strach przed kolejnym dniem ściskają jej gardło sięga po środki uspokajające, czasem po alkohol. Pewnego dnia uświadamia sobie, że wszystko jest lepsze od samotności i nielubianej pracy w państwowej przychodni lekarskiej. Czy uda jej się, tym razem dla siebie, wypisać receptę na szczęście? Są w tej opowieści sytuacje codzienne: faceci, kłopoty z dziećmi, wspomnienia, jedzenie i ciuchy. Jest wiele obrazków z życia nieco dziwnej przychodni lekarskiej i sporo opowieści o lekarzach w pracy i "po pracy". Jest to też książka o tym, o czym często zapominamy - słońce świeci dla wszystkich. (z okł.)

Fragmenty recenzji "Życia skrojonego na miarę" zamieszczonej w Newsweeku 05-04-2009 r. Nr 14/2009 autorstwa Leszka Bugajskiego "... Trafiamy bowiem w sam środek świata, którego centrum stanowi ubranie. To jakby przypadkowa polemika z "Operetką" Witolda Gąbrowicza, która ogrywa opozycję między ubiorem i nagością, i w której naga Albertynka symbolizuje prawdę, a ubiór ją zakłamuje. Dla narratora powieści Wiśniewskiego nagość istnieje tylko w sytuacjach intymnych, natomiast ubiór mówi wszystko o człowieku i człowiek - jeśli tylko chce - ubiorem mówi o sobie. Dlatego -jeśli już trafiliśmy w regiony literatury wysokiej - bliżej mu do tytułowego bohatera sztuki Sławomira Mrożka "Krawiec", który w interpretacji Jana Błońskiego jest "strażnikiem kultury, rozumianej jako magazyn strojów i stereotypów; strażnikiem świadomym, że nie pilnuje wartości, ale konwencji". Taki motyw przewija się wiele razy przez "Życie skrojone na miarę", ale trudno podejrzewać autora o świadome nawiązanie do Mrożka czy Gąbrowicza. Wiśniewski jest literackim amatorem, choć posługuje się piórem z talentem. O ile jednak wyrafinowani pisarze zawodowi posłużyli się postacią krawca dlatego, że widzieli jej symboliczny potencjał, o tyle on dochodzi do jej opisu z dołu życiowej praktyki. Jak ulał pasuje do jego powieści zdanie Henryka Berezy: "Perspektywa odgórna została zastąpiona perspektywą oddolną". Bereza napisał to, analizując "Zaklęte rewiry", debiutancką powieść Henryka Worcela z 1936 roku, pamiętaną dzisiaj przede wszystkim dzięki świetnemu filmowi Janusza Majewskiego (z Markiem Kondratem i genialną rolą Romana Wilhelmiego). Ale lektura historii najpierw pikolaka, później kelnera Romana Boryczki przypomina się natychmiast podczas czytania "Życia skrojonego na miarę". Co z tego, że tamta książka opowiadała o kelnerowaniu, ta o krawiectwie? Mimo ponad siedemdziesięciu lat, które je dzielą, wiele je łączy. Obaj autorzy opisują świat i ludzi poprzez własne doświadczenia zawodowe, a opowiadanym historiom potrafią nadać wymiar wykraczający poza jednostkowy przypadek. Pasja, z jaką opowiadają o sobie, sprawia, że tworzą coś na kształt przypowieści o ludzkim losie. O marzeniach, o uczuciach, o zawodowych ambicjach, o klęskach, zdradzie i rozczarowaniach. Łączy je także niezwykły autentyzm w przedstawianiu świata. Autorzy nie kryją braku literackich doświadczeń, ale mają wielki talent do snucia opowieści, lekko tylko kamuflując ich autobiograficzny charakter. Łączy te powieści jeszcze i to, że obaj autorzy nie uciekli w literaturę od swojego życia, lecz przeciwnie - przetworzyli je w nią by jednocześnie zbliżyć się do niego i oddalić. To pozorny paradoks. Zbliżyć po to, by dać świadectwo swoich doświadczeń, i analizując je, nabyć dystansu umożliwiającego ich podsumowanie. ... (krawiecwisniewski.pl)[w.bibliotece.pl]

Joanna: Czasami ludzi prześladuje pech! Mój polega na tym, że szukając drugiej połówki ciągle trafiałam na: niedojrzałe, przejrzałe, nadgryzione lub zjedzone prawie doszczętnie. Mam ich już całą kolekcję! Nie mogę się jednak powstrzymać przed dalszym szukaniem. Dzięki tej przypadłości - wyjątkowo poszukując przyjaciółki, a nie partnera - natknęłam się na Piotra. Czy okaże się, że to właśnie on jest tą jedyną dopasowaną do mnie połówką? Tamara: Pech Aśki jest niczym wobec mojego! Przy niej kręcą się zwykle niewłaściwi faceci, ale przynajmniej się kręcą. Wokół mnie panuje pustka. Jak usiłuję ją zapełnić? A jak myślicie? Umilam sobie czas alkoholem sączonym w gronie przyjaciół lub eklerkami zjadanymi w samotności. A, i jeszcze podobno tańczę na stole. Te wyjątkowe umiejętności i moja mama, oczywiście, sprawiły, że pojawił się w mojej okolicy mężczyzna. Wygląda, hm, apetycznie, ale czy będzie "smaczny"? Elżbieta: Dziewczyny nie zdawały sobie sprawy, czym jest prawdziwy pech! Po tym co przydarzyło się mnie zweryfikują swoje poglądy. Ja na ich temat nie muszę - obydwie są wspaniałe! One i mój ukochany mąż. Oby tylko udało nam się wszystko poukładać od nowa. Życzcie nam dużo szczęścia! (w bibliotece.pl)

Olgierd idzie przez życie na skróty. Sfrustrowany, pełen kompleksów i tłumionego gniewu, pewnego dnia postanawia zabawić się cudzym kosztem… Student Tomek daje ogłoszenie o „sprzedaży” ręki. Co go zmusiło do tak desperackiego kroku? Iga, zainspirowana ogłoszeniem, niepewna uczuć ukochanego mężczyzny, wystawia na aukcję siebie. Może zechce ją kupić ten jedyny? Troje bohaterów, trzy wnikliwe opisy ludzkich losów. Czy Olgierd, Tomek i Iga zdołają zwalczyć kompleksy i otworzyć się na świat i ludzi? Czy te dramatyczne posunięcia pozwolą dostrzec niezauważane dotychczas wartości i sprawią, że ich życie się zmieni? [w.bibliotece.pl]

To niebanalnie opisane losy Polski obserwowane przez wystawne okno zakładu krawieckiego. Historia opowiedziana nożycami, które prowadzą nas przez zmieniające się mody i kroje garniturów. Na początku szare i zgrzebne, potem coraz bardziej eleganckie i kolorowe, wreszcie wyszukane, miękkie, wielobarwne.